๓๐.กำลังใจ...ถ่ายทอดกันได้(เชื่อผมสิ)

เคยมีสักครั้งไหมในชีวิต ที่ คุณรู้สึกว่า.....คุณกำลังจมอยู่ในทะเลแห่งความทุกข์ มีความยากลำบากในการใช้ชีวิตเหลือเกิน ทำไมปัญหามากมาย ถึงได้รุมเร้า เข้ามาที่เราแค่ "คนเดียว"

จนทำให้ คิดไปว่า...คงไม่มีใครในโลกอีกแล้วที่จะทุกข์ยาก มากไปกว่า"เรา"

ผมว่า...คนพิการเกือบทุกคน คงเคยเกิดความรู้สึกแบบนี้มาบ้าง ไม่มากก็น้อย

เมื่อ ก่อน ก็เคยคิดแบบนี้เช่นกัน ชีวิตช่วงนั้น ยังไม่ได้ออกมาสู่สังคม ทุกๆวัน จะมีชีวิต ซ้ำซาก จำเจ อยู่กับ ทีวี วิทยุ คอมพิวเตอร์ อยู่แต่ในบ้าน ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ พูดคุยก็แค่กับคนในบ้าน

แต่หลังจากที่ได้ตัดสินใจออกมาสู่ในโลกภายนอก พบเจอคนในสังคม มากมาย หลากหลาย

ช่วงแรกๆ เวลาไปงาน ได้พบกับคน(ทั้งพิการ และไม่พิการ) เยอะๆ ผมมักจะได้ยินคำพูดประเภทที่ว่า "ผมว่าผมแย่(ลำบาก)แล้วนะ แต่พอมาพบคุณ ทำให้รู้สึกว่า ชีวิตผม ธรรมดาไปเลย"

หรือ "เป็นคนพิการหนักๆแบบคุณยังสู้เลย ทำไมพวกมือ เท้าดีๆ กลับมานั่งท้อแท้ หมดหวังกับปัญหาเล็กๆ เช่นอกหัก รักคุด ตุ๊ดเมินนะ"

ทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดทำนองนี้ มันเป็นเสมือน น้ำทิพย์ชโลมใจ ให้ความรู้สึกท้อแท้เหนื่อยหน่าย กับการใช้ชีวิต ที่มีอยู่เนืองๆ โดนล้างออกไปแทบจะทันที

ความปิติที่ได้รับจากคำพูดเหล่านั้น ทำให้รู้สึกว่า ทุกชีวิตในโลกมีคุณค่า และเกี่ยวเนื่องซึ่งกันและกัน ถึงจะเป็นคนพิการ แต่ก็ยังมีคุณค่า มีประโยชน์ต่อผู้อื่น เช่นกัน

เมื่อวันที่ ๓๑ ก.ค. ที่ผ่านมา เป็นวันเกิดครบรอบ อายุ ๒๑ ปีของเบน นอกจากได้ไปร่วมงานวันเกิดเล็กๆ ของเบนที่เลิดสินแล้ว เลยชวนเพื่อนๆ มาช่วยดูปัญหารถไฟฟ้าของเบนด้วย

นั่งรถไฟฟ้าโชว์ซะหน่อย

เค้กที่พี่เจี๊ยบ พี่พยาบาลที่แสนใจดีเตรียมไว้ให้

ส่วนตอนบ่าย เนื่องจากได้ทราบข่าวจากคณะทำงาน IL กรุงเทพฯ มาว่า มีคนที่เป็นอัมพาต ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ และใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน กับครอบครัวได้

พวกเราจึงสนใจ และอยากเข้าไปพบ โดยจุดประสงค์หลัก ในการเข้าพบ "พี่เอ๋"ก็คือ เพื่อเรียนรู้ ข้อมูล การใช้ชีวิต และอุปกรณ์ต่างๆ ที่คนพิการระดับรุนแรงกลุ่มที่ไม่สามารถหายใจด้วยตัวเองได้ และต้องพึ่งเครื่องช่วยหายใจ ในการดำรงชีวิต เพื่อจะนำมาปรับใช้กับ เบน

พี่เอ๋ เป็นคนพิการอัมพาตไขสันหลัง ระดับ C3 (ถ้าจำได้ ในบทก่อนๆ เบนระดับ C2ครับ) เป็นอัมพาตทั้งตัว พอขยับไหล่ได้บ้าง (เบนขยับไหล่ไม่ได้เลย) ไม่สามารถหายใจด้วยตัวเองได้ ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา มีผู้ช่วยเหลือส่วนตัว ๒ คน

พี่เอ๋ น่ารัก คุยเก่ง อัธยาศัยดี ยินดีให้ความรู้ และแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับพวกเราในทุกด้าน

ข้อมูลหลายอย่าง เป็นข้อมูลที่พวกเราที่ทำงานด้านคนพิการมาหลายปี แทบไม่เคยรับรู้มา

ก่อนเลย โดยเฉพาะ "กายอุปกรณ์" ที่จำเป็นสำหรับคนพิการกลุ่มนี้

กายอุปกรณ์ที่ต้องมีข้างกายตลอดเวลา
เช่น
เครื่องช่วยหายใจแบบใช้ไฟฟ้า (เพิ่งรู้ว่า รุ่นที่ไม่แพงมากก็พอมี)
เครื่องช่วยหายใจ(แบบใช้มือปั๊ม เผื่อฉุกเฉิน)
เครื่องดูดเสมหะ(คนพิการระดับนี้ ไม่สามารถขับเสมหะเองได้)
ที่นอนลม(ป้องกันแผลกดทับ)

อุปกรณ์ที่ต้องถูกฝังอยู่ภายในร่างกายตลอดเวลา (อันนี้ตามคำแนะนำของแพทย์)
เครื่องกระตุ้นกระบังลม ที่บอกว่าอยู่ในร่างกาย ก็เพราะว่า เจ้าเครื่องตัวนี้ ต้องฝังไว้ที่หน้าอก

เพื่อที่จะกระตุ้นกระบังลมให้สามารถหายใจด้วยตัวเองได้ช่วงเวลาหนึ่ง (๒-๓ ชั่วโมง)

เวลาจะใช้ ต้องเอารีโมท มาวางนาบบนหน้าอก แล้วเปิด หรือปิด

พี่เอ๋บอกว่า เคยไปข้างนอกบ้าง แต่ไม่บ่อยนัก ทานข้าวนอกบ้าน หาหมอ หรือแม้แต่เคยไปเที่ยวบางแสนมา ๒ คืน ก็ไปมาแล้ว แต่ปัญหาความไม่สะดวกส่วนหนึ่ง มาจากเครื่องช่วยหายใจ ที่ต้องใช้ไฟฟ้า หรือพลังงานจากแบตตารี่ตลอดเวลา ขนาดเวลาอยู่บ้าน สิ่งที่พี่เอ๋บอกว่า กลัวมากๆ ก็คือ "ไฟดับ"

วันนั้น นอกจากจะได้ข้อมูลมากมาย เพื่อจะนำมาปรับใช้กับกรณีศึกษา อย่าง เบน แล้ว

ยังเป็นอีกครั้งหนึ่ง(ในหลายๆครั้ง ที่พบคนพิการคนอื่นๆ) ที่ผมได้เข้าใจความรู้สึกที่คนอื่นๆ เคยพูดกับผม
"ผมว่า..ผมลำบากแล้วนะ แต่พอมาพูดคุยกับพี่ ทำให้รู้สึกว่า ชีวิตผม ไม่เท่าไหร่อะ" ผมพูดกับพี่เอ๋ หลังจากได้คุยกัน

สุดท้าย..อยากฝากถึงคนพิการที่ยังเก็บตัว ใช้ชีวิตอยู่กับบ้าน แยกตัวเองออกจากสังคม ลองทลายกำแพงที่สร้างขึ้น เพื่อปิดกั้นตัวเองออกมานะครับ คนไทยมีน้ำใจ น่ารัก และที่สำคัญท้องฟ้า ทะเล โลกภายนอกสดใสกว่าในทีวีเยอะครับ

เพลง หนึ่งในหลายของ อังศณา ช้างเศวต เป็นเพลงที่ผมชอบมากเพลงหนึ่ง เป็นเพลงที่มีความหมายดีมาก เพลงเก่าหน่อยแล้ว ลองฟังดูนะครับ