๑๖.ซูเปอร์แมน....เมืองไทย

ช่วง ๒ สัปดาห์ ที่ผ่านมา มีกิจกรรมเยอะมาก จนไม่รุ้จะเล่าอันไหนมาเล่าก่อนดี พอดี ได้คำปรึกษา จากเพื่อนชาวบลอก คนหนึ่งแนะนำว่า "เอาอัพเดทสุดก่อนสิ"

ตกลง...เชื่อเพื่อนคนนี้ครับ เพราะ คนความจำสั้นอย่างผม น่าจะจำรายละเอียดเรื่องราวล่าสุด ทั้ง อารมณ์ ความรู้สึก ที่ยังมี ได้ดีกว่า เรื่องเมื่อสัปดาห์ก่อน

วันศุกร์ที่ผ่านมา มีโอกาสได้ไปเยี่ยม คนพิการระดับรุนแรง มาก คนหนึ่งที่ รพ.เลิดสิน
ที่จริง...ครั้งนี้เป็นครั้งที่ ๓ แล้ว ที่ได้พบกับน้องคนนี้

เมื่อไปถึง รพ.ได้รับความแปลกใจอย่างมาก เหมือนทุกครั้ง ที่มาพบ"เบน"

"เบน" เป็นคนพิการระดับรุนแรง ที่สุด ที่ผมเคยได้พบมา ตอนแรกที่ทราบข้อมูล คือ เบน พิการ บาดเจ็บไขสันหลังระดับ C2(กระดูกคอข้อที่ ๒) จากอุบัติเหตุรถยนต์ (อีกแล้วครับ) เมื่อประมาณ ๒ ปีก่อน

เบนอายุ ๒๐ ปี ก่อนประสบอุบัติเหตุ เบน มีพ่อ แม่ ภรรยา และ ลูกเล็กๆ ๑ คน มีอาชีพ รับจ้างรายวัน มีรายได้วันละ 100-200 บาท ทุกวันนี้ เบน มีคนมา เยี่ยมประจำ ๒ คน แม่มาเยี่ยม ๒ สัปดาห์ ครั้ง และคู่กรณี ซึ่ง ให้ความรับผิดชอบ ช่วยเหลือ ที่ดีในระดับหนึ่ง

ความประหลาดใจครั้งแรก...เมื่อ ๑๐ ต.ค. ๕๐ สภาพความพิการ ของเบน คือไม่สามารถขยับส่วนใดของร่างกายด้วยตัวเองได้.... นอกจากศีรษะเท่านั้น (ตรงนี้ใกล้เคียงกับผม) แต่ที่เป็นปัญหา ของ เบน คือ.... การหายใจ เบน แทบไม่สามารถหายใจด้วยตัวเองได้เลย ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ(กล่องสีน้ำเงินที่มีสายพะรุงพะรัง ที่หัวเตียง)ตลอดเวลา

ตอนที่พบกันครั้งแรก..... ตัวเบนเอง และครอบครัว รวมทั้ง หมอ พยาบาล ทุกคน คิดว่า คนพิการรุนแรงระดับนี้ คงต้องติดอยู่กับเตียง และเครื่องช่วยหายใจตลอดชีวิตแน่นอน

แต่ ตัวผมเอง ไม่เชื่อ....เพราะจาก การที่เคยติดตามข่าวคราวด้านคนพิการมา รู้ว่า ถ้ามีสิ่งอำนวยความสะดวกเพียงพอ เขาสามารถออกมาข้างนอกได้ ไม่แตกต่างจากผม

หลังจากได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกัน นอกจากได้เห็นผมนั่งรถเข็นไฟฟ้า บังคับด้วยคางเข้าไปหา ได้ฟังเรื่องราวของคน ซึ่งพิการใกล้เคียงกันแล้ว ผมได้เล่าให้ฟังถึง "Christopher Reeve" (หรือ คนรุ่นราว คราวเดียวกับผม น่าจะรู้จักในนาม "Superman") คนที่มีความพิการระดับเดียวกับ เบน แต่ ยังสามารถเดินทางไปไหน มาไหนได้ โดยรถเข็นไฟฟ้า และมีเครื่องช่วยหายใจติดรถไปด้วย

ครั้งที่ ๒ วันที่ ๖ ธ.ค. ๕๐ ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น หลังจากพบกับผมแล้ว คือ เบนได้ขอให้พี่ๆ พยาบาลช่วย ปรับเตียงขึ้นมานั่งทุกวัน เพื่อปรับความดันในร่างกาย ไม่ให้หน้ามืด เวลานั่งรถเข็น(เหมือนคนนั่งนานๆ แล้วลุกขึ้นมายืนทันทีน่ะครับ แต่นี่ นอนมาแรมปี แถมเคสแบบนี้จะมีความดันต่ำด้วย)

พี่เจี๊ยบ(พี่พยาบาลใจดี ที่แผนกกระดูกชาย รพ.เลิดสิน ผู้ติดต่อทีมผมให้เข้าไปพบ เบน) เล่าให้ฟังว่า....ช่วงเกือบ ๒ เดือนที่ผ่านมา เบน มีความตั้งใจอย่างมากที่จะนั่งให้ได้ เพื่อจะได้ออกไปจากเตียงบ้าง

"ดีใจมากเลย แค่ปรับเตียงให้ศีรษะตั้งขึ้นมา ได้เห็นผู้คน เดินผ่านไป มา บ้าง นอนมองแต่เพดานมาเป็นปีแล้ว" เบนเล่า ด้วยเสียงที่ ขาดๆ หายๆ เพราะการเจาะคอใส่เครื่องช่วยหายใจ พร้อมกับยิ้ม อย่างมีความสุข

หลังจากวันนั้น ผมมีโอกาสได้พบ กับผู้นำคนพิการชาวญี่ปุ่นคนหนึ่ง ได้ให้ข้อมูลว่า ที่ญี่ปุ่น มีสมาคม ผู้ใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ และน่าจะให้ข้อมูล และการสนับสนุน เครื่องช่วยหายใจของคนพิการรุนแรงระดับนี้(มือ ๒ ของเขา ถ้าของใหม่ ราคาเมืองไทย สี่แสนบาท) กับเบน ได้ ตรงนี้เป็นกำลังใจสำคัญอีกส่วนหนึ่งให้ทั้ง เบน ทีมพยาบาล และ คณะทำงาน ที่จะพาเบนออกมา

วันที่ ๔ เมษายน ที่ผ่านมา เป็นอีกครั้ง ที่ได้พบความเปลี่ยนแปลงที่ นอกจากจะน่าสนใจมากแล้ว ยังน่าเป็นห่วง...มากด้วย

ทางทีมพยาบาลเล่าว่า...ได้ทดลอง นำ เบน ขึ้นรถเข็นที่ศูนย์ IL ชลบุรี ให้ยืมใช้ และใช้เครื่องช่วยหายใจแบบถังเล็ก มีคนคอยบีบช่วยปั๊มอากาศแทนเครื่อง พา เบน ออกมาจากเตียงไปได้ไกล ถึงอีกแผนกหนึ่งของ รพ. ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เพราะอากาศในถังมีจำกัด และเสี่ยงต่อความปลอดภัยต่อตัวคนพิการเอง (ทุลักทุเล พอสมควร ตามรูป)

ฟังแล้วก็น่าเป็นห่วง แต่พอสอบถามทั้งทางตัว เบนเองที่บอกว่า รู้สึกตื่นเต้นและดีใจสุดๆแล้ว ยังมีพี่ๆ พยาบาล ที่ยืนคุยอยู่ด้วย บอกว่า ทางเขาก็เป็นห่วงมากเช่นกัน (ตรงนี้จำเป็นต้องห่วงครับ เพราะถ้าเกิด เหตุไม่คาดฝันขึ้นทาง รพ.ก็ต้องเป็นผู้รับผิดชอบ)

ถึงขั้น สั่งรถกู้ชีพ นเรนทร ให้ stand by เผื่อฉุกเฉิน(สงสัยเหมือนผมไหม ว่าขนาดใน รพ. ยังต้องใช้รถกู้ชีพ พี่พยาบาลใจดีบอกว่า เพราะในรถมีทุกอย่างพร้อมสำหรับฉุกเฉินแล้วนี่)

มาคราวนี้มีเวลาพอสมควร จึงได้คุยกับ นักกายภาพบำบัด เจ้าของเคส เบนอยู่นาน พี่เขาบอกว่า เบน บาดเจ็บไขสันหลังระดับ ซี 5-6 ไม่ใช่ ซี 2 อย่างที่ทราบแต่แรก แต่ พอถามว่า ทำไมความพิการมาออกที่ระดับ ซี 2 นี้ได้ เขาก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่บอกว่าหมอตำหนิมาว่า... ทำไม ซี 5-6 ถึงยกแขนไม่ได้ แล้วหายใจเองก็ยังไม่ได้อีก

เอาเถอะ.... ไม่เป็นไร จะซี อะไรก็ช่าง ตอนนี้ เบน น่าจะเป็นคนพิการไขสันหลังที่รุนแรงที่สุด คนหนึ่ง ในเมืองไทย แล้วมีความต้องการจะออกมาสู่สังคม

สำหรับเรื่องราวซูเปอร์แมนเมืองไทยที่ยังมีชีวิตอยู่คนนี้ และ ถึงแม้จะไม่สามารถเล่าได้ทั้งหมดที่รู้ แต่ ถ้าลองอ่านดูดีๆ (ทั้งที่เป็นตัวหนังสือ และระหว่างบรรทัด) จะมีประเด็นสอดแทรก อยู่มากมาย ทั้ง เรื่องชีวิต ครอบครัว สังคม สวัสดิการสังคม สุขภาพ การแพทย์ กำลังใจ ฯลฯ คิดว่าคงมีประโยชน์บ้างนะครับ

ส่วนภาพที่นำมาฝาก ข้างล่างเป็นซูเปอร์แมนคนเดิม(ขวัญใจผม) ที่ตอนนี้ทุกคนคงทราบดีว่า เขาไม่ต้องสู้กับผู้ร้ายใดๆ อีกต่อไปแล้ว....