วันอังคารที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2552

๕๐. ตะลุย .. แดนอีสาน(ต่อ)

แหะๆ.... ต้องเริ่มเอ็นทรี่ย์ด้วยการขอโทษก่อนเลยครับ เพราะถ้าเป็นหนังภาคต่อ ก็ถือว่าเป็นภาต่อที่ทิ้งช่วงไปนานพอสมควรเลยครับ
ที่จริง....ตอนนี้ถ้าจะใส่เนื้อหา คงคล้ายๆกับครั้งที่แล้วละครับ ที่ต่างเพียงสถานที่และผู้เข้าอบรมเท่านั้นเอง

เมื่อมาถึงอุบลราชธานี ก็จะพบสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของที่นี่ ก็คือ เทียนพรรษาขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ที่ลานทุ่งศรีเมืองนี่เอง ให้ผู้คนที่ผ่านไปมา ได้เห็นความยิ่งใหญ่ของประเพณีแห่เทียนพรรษาของอุบลฯ ได้ตลอดทั้งปีไปเลย

โปรแกรมการอบรม แบบเดียวกับที่อื่นๆ ผู้เข้าอบรมได้ตรงตามเป้าหมาย

ผู้เข้าอบรมให้ความสนใจ คนพูดเลยสู้ใจขาด(แม้เป็นแผลกดทับ ถ้าไม่ใช่ช่วงของผม ก็จะแอบไปนอนรอที่โซฟาหลังห้อง)

การอบรมเป็นไปอย่างราบรื่น ผู้เข้าอบรมให้ความสนใจอย่างดี

ภาคปฏิบัติที่นี่ ตื่นเต้นหน่อย ก็.....ดูบันไดซะก่อน

คนทั่วไปไม่เคยนั่งถเข็น ต้องมานั่งครั้งแรกก็คงรู้สึกแปลกๆ อยู่แล้ว แถมยังต้องถูกเข็นขึ้นลงบันไดอีก ใครอยากรู้ความรู้สึก ลองดูได้นะครับ (ไม่สวนลิขสิทธิ์) นอกจากจะได้เข้าใจความรู้สึกคนที่นั่งถเข็นแล้ว เผื่อจะมีคนเข้าใจ ช่วยสร้างทางลาดให้เยอะๆ

อีกกลุ่มก็อบรมอยู่ภายใน ในรูปเป็นการแสดงการใช้กายอุปกรณ์(การถอดที่พักแขนรถเข็น)

เหมือนทั้ง ๒ จังหวัดที่ผ่านมา เราได้พบคนพิการ(เพิ่งออกสู่สังคม) ใหม่ๆ เช่นเคย

ที่ผ่านมา มีหลายคนที่มีศักยภาพ เพียงแต่ขาดทักษะ และโอกาสที่จะแสดงมันออกมา ซึ่งน่าเสียดายแทนสังคมบุคคลากรที่มีค่าเหล่านี้

ประตูแห่งโอกาสหลายๆประตู เริ่มเปิดแล้ว และมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับ วิทยากร IL ทีมผู้จัดอบรม(TIL) สำนักงานส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ (ผู้สนับสนุนทุน) รัฐบาล สังคม หรือใคร คนใดคนหนึ่งเท่านั้น

ถ้าถามผม ผมก็บอกว่าพวกเราทุกคนทำเต็มความสามารถแล้ว ที่เหลืออยู่ที่รัฐบาล สังคม และที่สำคัญ ตัวคนพิการนั่นแหละ

เวทีการอบรมแบบนี้เป็นโอกาสสำคัญ ที่ทำให้คนพิการกลุ่มที่เรียกว่าพิการรุนแรง ได้เปิดตัวเองสู่สังคม หลายคนไปได้ไกลชนิดที่ว่า ครอบครัวหรือตัวเองคาดถึง จากคนพิการที่หมดอาลัยตายอยาก ไร้สิ้นความหวัง เป็นภาระของครอบครัวไปวันๆ กลับกลายเป็นคนมีชีวิตชีวาอีกครั้ง พยายามทำให้ตัวเองมีคุณค่า ไปเรียนหนังสือ มีงานทำ มีเพื่อนใหม่ หรือกระทั่งมีครอบครัว ฯลฯ

แอบหวังไว้ลึกๆ ว่า สิ่งที่พวกเรา ได้ลงแรงหว่านกล้าไว้ คงไม่เสียเปล่า ผลิดอกออกผล ขึ้นมาเป็นคนพิการที่มีคุณภาพ และเป็นแนวร่วมที่เข้มแข็งในไม่ช้านี้ครับ.....


2 ความคิดเห็น:

  1. ลุยเหมือนเดิมครับพี่ เอาใจช่วย สู้ๆ นะครับ อย่าลืมแผลกดทับด้วยนะพี่ เป็นห่วงครับ

    ปรีดา ลิ้มนนทกุล

    ตอบลบ
  2. รออ่านตั้งนาน ขอบคุณวิทยากร เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับโครงการนี้ทุกท่าน
    แหลม จ.อุบลฯ

    ตอบลบ