๑๙.“รวมพลคนพิการ สร้างงาน สร้างชีวิต“ ร้อนๆ

วันที่ ๒๓ ที่ผ่านมา  ได้ไปร่วมงานงานสัมมนา “รวมพลคนพิการ  สร้างงาน  สร้างชีวิต“
ที่  ลานอเนกประสงค์   โรงเรียนอาชีวพระมหาไถ่  พัทยา

มีองค์กรต่างๆ ทั้งภาครัฐ และเอกชน มาตั้งโต๊ะ  ให้บริการ หรือขายสินค้าคนพิการ กันมากมาย  "ชมรมเพื่อเด็กพิการ" เป็นองค์กรหนึ่งที่มาร่วมกิจกรรมในวันนั้น

คนมาร่วมงานเยอะมาก จนเต็มสถานที่จัดงาน  ที่อยู่ใต้อาคารเรียนใหม่ ของโรงเรียนอาชีวพระมหาไถ่  พัทยา(โรงเรียนนี้ สำหรับคนพิการเท่านั้น นะครับ) ที่นั่น มีพัดลมติดเพดานอยู่หลายตัว  แต่ช่วยอะไรผม ไม่ค่อยได้นัก เพราะลมที่พัดมา เป็นลมร้อน  แล้วลมธรรมชาติก็แทบไม่มีเลย อากาศจึงร้อน อบอ้าว มากๆ 

เป็นปกติ...เวลาที่เจออากาศร้อน  ผมจะมีอาการ น้ำมูกไหล หน้าแดง ปวดหัว อาการคล้ายหน้ามืด  แต่..ที่แย่สุด ก็คือ   อาการแบบว่า...บอกไม่ถูก ไม่รู้จะอธิบาย ให้คนอื่นฟังแล้วเข้าใจได้อย่างไร เอาเป็นว่า..จะรู้สึก  กระวนกระวายใจ  ไม่สบายเนื้อตัว ระอุในตัว  อาการเหล่านี้ ยิ่งอยู่ ในที่ร้อนนานๆ ก็จะเป็นมากขึ้นๆ เคยมีบางคน ถึงขั้นเป็นลมไปเลย

อาการเหล่านี้ มีสาเหตุมาจาก การที่ร่างกายส่วนที่อยู่ต่ำลงไปจาก กระดูกไขสันหลัง ชิ้นที่บาดเจ็บ(ของผมอยู่ที่ ข้อที่ ๓-๔) จะสูญเสียระบบการทำงานของร่างกายไป 

ไม่เว้นแม้...จะเป็นระบบ อัตโนมัติ ของร่างกาย   เช่น หัวใจ ปอด ระบบขับถ่าย หรือแม้กระทั่ง ระบบขับเหงื่อ ทางรูขุมขน ระบบต่างๆ ที่เสียหายไปเหล่านี้ ทำให้มีปัญหาต่อคนพิการ บาดเจ็บไขสันหลังระดับคอ  ในการดำรงชีวิตประจำวันอย่างมาก

ก็ถือโอกาส วิ่งหาคนช่วยป้อนน้ำ(ขอบคุณอาสาสมัครจากมูลนิธิธรรมรัศมีมณีรัตน์ ที่ช่วยเหลืออย่างดีครับ)  และเช็ดน้ำมูกไปด้วยเลย เพราะมันไหลตลอดเวลาจริงๆ  เมื่อวานถูกเชิญให้ไปพูดด้านหน้าเวทีด้วยสิ พูดไป แอบชะแว้บ น้ำมูกไป  อายชะมัด....

จนพี่คนนึงแอบเห็น เมื่อคุยกัน แล้วคิดว่า ที่น้ำมูกไหลแบบนี้ น่าจะเป็นอาการ แพ้อากาศ เลยแนะนำยาให้ผมลองซื้อกินดู

ส่วนวิธีแก้ไขปัญหา เฉพาะหน้า เวลาเจอความร้อนแบบนี้ 
วิธีที่ ๑ ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัว หรือ ใช้ Foggy ที่ใช้ฉีดน้ำ เวลารีดผ้า  ที่บางคนเรียกว่า สเปรย์ กระบอกฉีดน้ำ ก็แล้วแต่จะเรียก ฉีดพ่นตามร่างกาย และใบหน้า เพื่อทำเหงื่อเทียม  เพื่อระบายความร้อนออกจากตัว
วิธีที่ ๒  วิธีนี้ ซุนวูสอนไว้เลยครับ หนี (หาที่เย็น) คือ สุดยอดกลยุทธ 

แต่ตอนบ่าย ๒ โมง  เมื่อวานนี้ Foggy ที่อุตส่าห์เอาไปจากบ้าน ก็เอาไม่อยู่จริงๆ  อาการทั้งหลายแหล่ที่เล่าไป มันหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนจะเป็นลม  เลยต้องถาม อ.ที่สนิทกัน ท่านหนึ่ง ว่า "แถวนี้พอจะมีที่ไหน ที่ผม จะหนีร้อน ไปพึ่งเย็นได้บ้างครับ"  ได้รับคำตอบแบบ คนที่รู้จักเคสแบบผมดีว่า "ห้องพยาบาลไง มีแอร์เย็นๆ ไปอยู่ที่นั่นได้เลย"

ไปถึงห้องพยาบาล รู้สึกผิดเล็กๆ เหมือนทุกครั้ง เวลาที่หลบออกจากงานมา แต่คนที่เข้าใจก็จะรู้ แล้วเตือนเสมอว่า การดูแลสุขภาพตัวเองต้องมาก่อน  ค่อยไปทำอย่างอื่น ฝืนไป นอกจากงานไม่ได้ดี แล้ว สุขภาพก็เสียอีก

แต่วันนี้ การมานั่งผึ่งแอร์ของผม กลับไม่ใช่เรื่องเสียเปล่า  เพราะได้มาเจอ "พ่อ และลูก พิการ" คู่หนึ่ง  ได้มาเห็น รับฟังเรื่องประทับใจ ที่ผมรู้สึกคุ้มค่ามากๆ กับการออกมา เผชิญอากาศร้อนสุดๆ ของเมืองไทย วันนั้น

เขียนไป เขียนมา รู้สึกว่า..บทนี้ จะยาวไป แล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไปแล้วกันครับ