หลังจากที่...อัพบล็อกเรื่องที่ไปเชียงใหม่ไปถึง ๒ ตอน ก็คิดว่าคงจะจบแล้ว แต่พอมาได้รับรูปจากน้องออย (ผู้จัดการร้านพิซซ่า IL Forno)ภายหลัง อีกหลายรูป ซึ่งดูแล้วน่าสนใจ รวมถึงรูปจากกล้องผมเอง ที่มีโอกาสไปถนนคนเดินอีก ๑ วัน ที่ประตูท่าแพ ตอนกลางคืนด้วย
จึงตัดสินใจอัพอีกตอน เอาแบบหนังไตรภาคไปเลย เริ่มจากรูปพวกเราที่ร้าน น้องออย(คนใส่เสื้อเหลือง หน้าสุด) 
พระวิหารหอคำหลวง วัดพันเตา(คลิ๊กข้อมูลเพิ่มเติม) บริเวณถนนคนเดินที่ประตูท่าแพ 
ไม่ได้เข้าไป ด้านในวิหาร จึงถ่ายจากหน้าประตูโบสถ์ 
ประตูด้านหน้า อยู่ติดถนนคนเดิน ดูขลังมาก โดยเฉพาะตอนกลางคืนแบบนี้ 
ก่อนจะกลับ มาพบ วง"ไม้เมือง" กำลังจะเปิดแสดง กลางสี่แยกไฟแดงเลย 
ตอนที่มาถึง ยังไม่ค่อยมีคน เลยคิดว่า จะนั่งรอฟังสัก ๑ เพลง ที่ไหนได้...พักเดียวเอง คนก็เริ่มทยอยมารุมล้อม จนแน่นขนัด 
ได้ ฟังไป ๑ เพลง นักร้องร้องสด เพราะจริงๆ ครับ ได้ยินว่า วงไม้เมือง มาเล่นที่ถนนคนเดินทุกวันอาทิตย์ มีโอกาสผ่านไปก็แวะฟัง และอุดหนุน CD นะครับ 
ที่ นี่คือสถานที่อะไรก็ไม่ทราบ อยู่ตรงก่อนถึงทางออก แต่สวย และรู้สึกว่าน่าสนใจมากๆ เลยเอารูปมาให้ชม เผื่อมีใครรู้จัก ช่วยเฉลยผมทีนะครับ 
ทีนี้ มาถึงรูปจากกล้องน้องออยครับ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นรูปจากการอบรม การให้คำปรึกษาฉันเพื่อน ที่ โรงแรม เดอะแฟมิลี่ เชียงใหม่
รูปแรกเป็นรูปน้องตู่ ตอนที่มาตอนแรก ต้องเอาโซฟามาชนกัน ๒ ตัว ให้นอน ก็เพราะว่า กินข้าวรำ(ภาษาเหนือ แปลว่า อาหารอร่อยครับ) ซะจนไม่สามารถนั่งรถเข็นที่เคยนั่งได้ เฮ้อ.... 
พอ ดีมีช่วงที่มีรถเข็นว่าง พี่อาจกับน้องตูน ทีมงานเราทดลองให้น้องตู่กลับมานั่ง แล้วทานข้าวด้วยตัวเอง หลังจากเมื่อก่อนเคยทานได้เอง 
แต่ต่อมา พ่อแม่ ดูแลอย่างดีจนไม่ได้ทานด้วยตัวเองมานาน ผมถามตู่ว่า นี่จะเป็นที่มาของหุ่นจ้ำม่ำนี่หรือเปล่า เพราะคนที่เคยเจอเมื่อ ๓ ปีก่อน บอกว่าตู่ตัวนิดเดียวนี่ ตู่ไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มอะครับ...
คนทั้งห้อง ที่ดูอยู่ ลุ้นกันน่าดู... พยายามโยนยังไง ช้อนก็ไม่ถึงปากซะที อี๊บบบบบ 
เย้... ดีใจด้วยนะ ตู่ เคยมีคนพิการคนหนึ่ง บอกกับผมว่า การกินข้าวได้ด้วยตัวเองเนี่ย ทำให้รู้สึกที่แตกต่างจาก การต้องมีคนป้อน(ทุกมื้อ)มากๆ เลย 
ป้าซิม ไม่สามารถนั่งได้นาน จะบอกว่ารู้สึกเจ็บๆ ปวดๆ สาเหตุน่าจะเพราะยังไม่มีเบาะรองนั่งที่มีคุณภาพ 
แต่ก่อนกลับบ้าน ยังลุกขึ้นมานั่ง เพื่อถ่ายรูปร่วมกับพวกเรา 
คนนี้ชื่อ พี่สถิตย์ อดีต กัปตัน ห้องอาหาร โดนแก๊งซามูไรทำร้ายขณะขี่รถกลับบ้าน จนต้องกลายเป็นคนพิการ วันแรกมาเข้าร่วมการอบรมแบบไม่ค่อยมั่นใจ แต่หลังจาก ๒ วันผ่านไปกลับมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไป มั่นใจขึ้น และเริ่มที่จะยอมรับตัวเอง ได้ 
รูปสุดท้ายที่ถ่ายร่วมกัน ก่อนเอ่ยคำร่ำลา ... 
หมดแล้วครับ สำหรับทริปเชียงใหม่ครั้งนี้ มีทั้งลำบากลำบน ทุลักทุเลบ้าง สนุกสนาน ซาบซึ้ง ทั้งได้เปิดหูเปิดตา ที่สำคัญที่สุด ได้ความรู้สึกดีๆ ประทับใจจากกิจกรรมต่างๆ ที่ได้ทำมา
ขอบคุณผู้ที่เกี่ยวข้องทุกท่านครับ โดยเฉพาะผู้ที่กระตุ้น(ตื๊อ)ให้ผมไป เพราะก่อนหน้าที่จะไป ผมเป็นคนที่ออกตัวมาตลอดว่าไม่อยากไปลำบาก แต่ที่ต้องไปเพราะความเกรงใจ แต่ผลที่ได้รับกลับชื่นใจอย่างยิ่ง ขอบคุณครับ...
ชมรมรักษ์ภาษาไทย
อยากไปเที่ยวบ้างจัง ตั้งเป้า อีก 2 ปีครับ
ตอบลบ