สวัสดีครับ ก่อนอื่น ออกตัวก่อนเลย เพราะบทความนี้ เป็นการเขียนบทความที่เผยแพร่สู่สาธารณะ เป็นครั้งแรกสำหรับผมเลย ที่จริงคิดอยากทำบล็อกมานานแล้ว แต่ด้วยเหตุผลที่ว่าแล้วเราจะทำไปทำไม เขียนหนังสือก็ไม่เก่ง
บางที เล่าอะไรให้ใครฟัง คนฟังยังงงเลย จะทำได้เหรอ อีกทั้ง จะริ่มต้นยังไง จะเขียนเรื่องอะไรดี แล้วจะมีใครอ่านมั้ยหนอ แต่ที่สำคัญที่สุดคือ... ความขี้เกียจนั่นเอง แฮ่ๆ...
แต่ว่า หลังจากได้รู้จักกับ หรือ "ปรีดา" ซึ่งเป็นคนนึงที่ทำบล็อคมาก่อน ต๋องได้ให้กำลังใจ สนับสนุนให้ทำ แล้วชี้ให้เห็นว่าสิ่งที่เขาเขียนเผยแพร่ออกไปนั้น บางทีเป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับคนๆหนึ่ง
แต่ คนที่เข้ามาอ่าน หลายคนกลับได้ประโยชน์มากมาย ฉนั้น เรื่องราวที่ผมจะเขียนต่อไป ก็แค่หวังว่าคงจะมีประโยชน์ต่อผู้อ่านบ้าง ไม่มากก็น้อย นี่แหละครับ... คือที่มาของบล็อกนี้
ที่บอกไว้ว่าขี้เกียจนั้น ส่วนนึงมาจากการที่ความพิการที่เขาให้คำนิยามว่า "รุนแรง" ของผมเองน่ะครับ ซึ่งจะทยอยเล่าให้ฟังในบล็อกนี้ละครับ
วันอาทิตย์ที่ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
สวัสดีครับพี่ชัย ดีใจด้วยที่พี่เริ่มที่จะเล่าประสบการณ์อันมีค่ากับสังคม และกับเพื่อนร่วมโลกคนอื่นครับ
ตอบลบเป็นบทความที่ใช้คำอ่านเข้าใจง่ายนะ นกชอบบทที่ 5 ที่สุดเลยค่ะ ยังไงก้อขอเปงกำลังใจให้เขียนบทความดี ๆ อย่างนี้ต่อไปนะ
ตอบลบได้ความมั่นใจขึ้นเยอะเลย ขอบคุณครับ
ตอบลบสวัสดีคุณกิตติชัย เยี่ยมมากครับกับการทำblogอันแรก ูููทำได้สวยน่าอ่านมากว่างๆจะเข้ามาอ่านให้หมดทุกเรื่องเลย ตอนนี้ผมก็กำลังทำblogใหม่อยู่เหมือนกัน
ตอบลบจากแหลม อุบลฯ
,,,มีประโยชน์ทุกบทความจริงๆ
ตอบลบสุดยอดสุดยอด
:]
แวะมาให้กำลังใจนะคะ พอดีมีเพื่อนเพิ่งประสบอุับัติเหตุ กระดูก C4 หักทับเส้นประสาท ตอนนี้ยังขยับอะไรไม่ได้เลยค่ะ ผ่านมาจะครึ่งปีแล้ว เลยลอง search หาวิธีรักษาในเน็ต บังเอิญผ่านมาเจอ blog ของคุณ
ตอบลบภาษาของคุณสวยมากค่ะ น่าจะเอาไปรวมเล่มเป็นหนังสือนะคะ จะได้เป็นกำลังใจให้คนอีกหลายคนเลยค่ะ
จะแวะเข้ามาอ่านเรื่อย ๆ นะคะ สู้ ๆ
PS. หากท่านใดมีอะไรแนะนำเกี่ยวกับกระดูกทับเส้นประสาท ขออนุญาตโพสบอกด้วยค่ะ จะได้เอาไปบอกคุณแม่ของเพื่อนค่ะ
ขอบคุณนะครับ
ตอบลบ